رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با مشکلات بین فردی در زنان دانشجوی مجرد و متأهل بین 30 تا 40 سال شهر رشت

در سال های اخیر، روابط بین فردی نسبت به اعصار اولیه بسیار پیچیده تر شده است و عده رو به افزایشی از انزوا و تنهایی رنج می برند. انتظار می رود طرحواره های ناسازگار اولیه، به عنوان یکی از متغیرهای مهم شناختی، آثار عمیقی بر روابط و مشکلات بین فردی اشخاص داشته باشند. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط طرحواره های ناسازگار اولیه و مشکلات بین فردی در زنان دانشجوی مجرد و متأهل بین 30 تا 40 سال، و مقایسه این دو گروه از نظر وجود طرحواره های ناسازگار اولیه و مشکلات بین فردی بود. گروه نمونه، شامل 150 دانشجوی زن (84 دانشجوی مجرد و 66 دانشجوی متأهل) بین 30 تا 40 سال بود که به روش نمونه گیری هدفمند، از میان تمامی زنان دانشجوی مجرد و متأهل بین 30 تا 40 سال دانشگاه های آزاد، سراسری، و پیام نور شهر رشت انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرهای مورد بررسی، پرسشنامه طرحواره یانگ (1995) و مقیاس مشکلات بین فردی هرویتز (2000) به کار برده شد. جهت تحلیل داده ها نیز از آزمون های همبستگی و رگرسیون چند متغیره و آزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده وجود همبستگی مثبت معنادار میان تمام حیطه های طرحواره های ناسازگار اولیه و ابعاد گوناگون مشکلات بین فردی بود. همچنین، یافته ها حاکی از توان پیش بینی این مشکلات توسط طرحواره های ناسازگار اولیه بودند. به علاوه، نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده عدم تفاوت معنادار دو گروه زنان مجرد و متأهل از نظر وجود طرحوارهای ناسازگار اولیه و مشکلات بین فردی بود.